Nederland heeft een werkelijk uitstekend pensioenstelsel, vergeleken met de Verenigde Staten. Dat concludeert de New York Time deze week ineen uitgebreid verbaal over het Nederlandse stelsel. (artikel)
In het artikel zingt journalist Mary William Walsh de lof op het Nederlandse stelsel, waar de fondsen ‘zorgvuldig gefinancieerd’ worden en verplichtingen met ‘grote eerlijkheid’ worden gewaardeerd. Ze citeert in het verhaal onder meer Theo Koeken en Keith Ambachtsheer.
Walsh geeft ook een pluim voor de Nederlandse aanpak in de crisis: ‘in 2008 is de nodige bittere pil geslikt, met lagere pensioenen en hogere premies’ schrijft ze, mede dankzij de harde opstelling van DNB.
Dit in tegenstelling tot de VS, waar fondsen volgens Walsh nog slechter dan bier door de crisiskwamen, maar waar alle kosten naar de volgende generatie worden geduwd. Probleem is onder meer dat er geen toezicht isop de publieke pensioenfondsen en dat er nog gewerkt wordt met verwacht rendement als waarderingsmethode.
Walsh schrijft dat Amerikaanse fondsen maar 67cent dekking hebben voor elke dollar aan verplichtingen ennoemt Detroit, Illinois en NewJersey als voorbeelden van overheden die hun pensioenverplichtingen inmiddels niet meer kunnen betalen
Ook andere aspecten van het Nederlandse stelsel ziet Walsh ineen positief licht cdc-regelingen bijvoorbeeld: ‘een maximum op de premie zorgt ervoor dat bedrijven niet weglopen bij hun pensioenregeling’, zegt ze. En zelfs de huidige ruzie tussen jong en oud over de verdeling van lasten vindt Walsh mooi: een dergelijk publiek debat is afwezig in de VS, treurt ze.
Soms lijkt bet alsof er bij Walsh iets te rozige ideeën hebben postgevat. bijvoorbeeld wanneer ze schrijft dat Nederlandse fondsen hun geld laten investeren door ‘non-profit’-bedrijven en dat overschotten nooit uit het fonds gehaald mogen worden.
De auteur ziet als nadeel dat het Nederlandse systeem duur is, en dat het systeem van door sociale partners opgezette bedrijfstakfondsen nogal ‘socialistisch’ klinkt voor Amerikanen.
Bron: Pensioen Pro